Bayan Quandt, aradığı parçaları bulamayınca, lüks perakendeci Harrods’tan kumaş satın alarak ve Siyam kedilerinin Patrick’in desenlerini yediği yatağında dikerek kendi parçalarını yaptı.
O ilk yıllarda kâr elde etmek pek mümkün değildi, ancak genç kadınların neredeyse her gün dükkânı soyup bazen Bayan Quandt dükkâna gittiğinde kollarından yeni giysiler alıp getirmesiyle, dükkân başından beri bir başarıydı. O ve Bay Plunkett Green, burayı müdavim oldukları kahvehaneler gibi yönettiler: caz fonunda her zaman bir buluşma ve parti.
Ayrıca vitrinlerine, orada alışveriş yapan genç kadınlara benzemek için bir arkadaşları tarafından tasarlanan mankenlerin takip ettiği bir vitrin astılar – Bayan Quandt’ın günün dilinde ifadesiyle “kuşlar” – keskin renkli figürler. elmacık kemikleri, modaya uygun saç kesimleri ve bacaklar Pembe, bazen ters çevrilmiş veya beyaza sprey boya ile boyanmış, bazılarının kel kafaları ve yuvarlak güneş gözlükleri, çizgili mayolar ve tıngırdayan gitarlar giymiş.
Muhasebede amatör olan çift, diğer her şeyle birlikte faturalarını yığın halinde tuttu ve tepeden tırnağa ödedi. Satıcılar, yığındaki yerlerine bağlı olarak genellikle iki kez ödeme yapar veya hiç ödemez.
On yıl sonra, Mary Quant dünya çapında lisanslı küresel bir marka oldu – İngiliz ihracatına yaptığı katkılardan dolayı 1966’da Britanya İmparatorluğu Nişanı’na atandı – ve satışlar yakında 20 milyon dolara ulaşacaktı. ABD’yi yeni bir setle gezdiğinde, Fifth Beatle olarak selamlandı; Bir noktada polis koruması istedi. Gazeteler onu ve yorumlarını hevesle yayınladılar: Associated Press 1966 kışında “Miktar onun daha yüksek olmasını bekliyor” diye ilan etti ve Bayan Quandt’ın “bugün mini eteğin burada kalacağını tahmin ettiğini” ekledi.
